Była pustelnicą i dziewicą. Jest świętą Kościoła katolickiego, patronką chroniącą od zarazy i chorób zakaźnych.

Rozalii Rozalia urodziła się 6 października 1129 roku w Palermo na zamku Oliwella. Jej ojciec Sinbaldi był księciem; jej matka – Maria Guiscarda pochodziła z rodu księcia Aupulii i Kalabrii Roberta Guiscardo.

Legenda głosi, że przed urodzeniem dziecka, matka otrzymała nakaz z nieba, że ma nadać jej imię Rozalia (w imieniu tym mieszczą się dwa wyrazy: róża i lilia). Oznaczać to miało, że córka będzie najpiękniejszym kwiatem rodu i wyspy. Miał to być również symbol proroczy jej pokutnego życia (kolce róży) i niewinności (biel lilii). Książęca para była pochłonięta sprawami państwowymi, dlatego znaleźli dziecku opiekunkę, Luarikę, która była szlachetnie urodzoną i bardzo pobożną osobą.

Następnie miejsce mamki zajęła ochmistrzyni królewska Antonia, która często dawała do rąk dziewczynki krzyż z wizerunkiem Zbawiciela i poprzez pobożne rozmowy kształciła jej młody umysł. Jako dorastająca dziewczynka była często zabierana przez rodziców na wystawne przyjęcia, gdyż rodzice chcieli przyzwyczaić ją do wielkopańskiego życia.

Luksus w którym żyła od najmłodszych lat nie przyćmił jednak jej podstawowych wartości. Rozalia wobec otoczenia była radosna, szczera, serdeczna i uprzejma. Od ok. 12 roku przeżywała duchową rozterkę, która nasilała się coraz bardziej z czasem w jej wrażliwym sercu.

Dworski świat oferował jej dostanie życie z rozkoszami, a z drugiej strony był Chrystus Pan, którego ukochała od wczesnego dzieciństwa i który ukazał jej drogę w twardym ubóstwie, zaparciu się samej siebie i dźwigania krzyża na każdy dzień. Rozalia dokonała wyboru i w tajemnicy przed rodziną złożyła Bogu ślub dozgonnej czystości.

O jej rękę zabiegali najznakomitsi rycerze, lecz na próżno. Zostały w końcu ogłoszone przez jej ojca zaręczyny z wysoko urodzonym młodzieńcem, jednak Rozalia zdecydowała się po kryjomu opuścić wszystko i schronić w górskiej grocie. Legenda mówi, że uczyniła to w 14 roku życia, w noc poprzedzającą uroczyste zaręczyny.

Jej pierwszym miejscem pobytu była grota w Quisquinie, gdzie żywiła się leśnym runem, owocami kaktusów, kasztanami, korzonkami i wodą źródlaną. Prowadziła życie pełne pokuty  i wyrzeczeń. Wyryła na ścianach groty napis: “Ja Rozalia córka Boża postanowiłam dla miłości Chrystusa zamieszkać tutaj”. Żyła w ścisłej łączności z Bogiem  i poddawała się licznym umartwieniom.

Zmieniła po pewnym czasie miejsce pobytu  i w 1154 roku przeniosła się na Monte Pellegrino, której klifowe zbocza wznosiły się nad zatoką Palermo. Jej organizm nie był przyzwyczajony do tak surowego życia. Zmarła w kwiecie wieku, mając 31 lat.

Żywoty św. Rozalii podają, że pragnęła ona przed śmiercią Sakramentu Pojednania i Komunii świętej, dlatego pojawił się zakonnik o imieniu Cyryl, który wcześniej został powiadomiony o jej pragnieniu i udał się pośpiesznie, aby udzielić Wiatyku umierającej pustelnicy.

 Jak podaje legenda, Rozalia ukazała się myśliwemu, który zgubił się na Monte Pellegrino. Obiecała ocalić miasto i wskazała miejsce, gdzie w grocie znajdowały się jej doczesne szczątki.

Sprowadzenie relikwii do katedry Palermo w 1624 roku powstrzymało rozwój epidemii dżumy. Autentyczność relikwii została stwierdzona przez komisję, która została powołana przez kardynała Gianettino Dorię z Palermo. Wdzięczni mieszkańcy Palermo obrali Rozalię na patronkę miasta i od tego czasu jest wzywana jako patronka chroniąca od zarazy, a także od chorób zakaźnych.

Jej imię wpisał do Martyrologium Rzymskiego w 1630 roku papież Urban VIII.

Załącznik : LITANIA DO ŚW. ROZALII